Onrust

Ik besef me ineens dat ik sinds april niet meer dan 10 dagen aaneengesloten thuis ben geweest. En bij ‚van huis zijn‘ bedoel ik niet ‚een dagje weg‘, nee, ik ben steeds minimaal een week van huis. Tussen vakantie, festivals en een langeafstandsrelatie, blijft er weinig tijd over voor ‚thuis zijn‘, of zelfs maar ‚aankomen‘.

Nu wil ik niet al te klagerig overkomen. Ik heb bijzonder veel leuke dingen meegemaakt deze zomer. Maar nu ben ik moe. De onrust die erbij komt kijken wanneer je direct na thuiskomst je volgende treinkaartjes boekt (haha, grapje, die waren al ruim een maand geleden gepland en geboekt), je kleding wast, tot de conclusie komt dat je je koffer net zo goed in de hoek kan laten staan… het gevoel van ‚thuis‘ is er niet eens meer. Waar is thuis? Wat is thuis?

Morgen ga ik weer naar het appartement waar ik huur voor betaal. Eens kijken of ik daar mijn thuis terugvinden kan. Gezien ik begin oktober naar Nederland ‚moet‘ voor een tournee langs vrienden en familie, en vriendlief eind september op zakenreis gaat, begint het nu al te knagen dat we eigenlijk medio september nog wat tijd samen moeten inplannen. En juist dat voortdurende ‚plannen‘, zorgt ervoor dat ik nooit eens ergens ‚ben‘.

Dat moet anders. Ik wil toch proberen eens tot aan mijn Nederland-reis thuis te blijven. Ik verlang ernaar niks te plannen, en tegelijkertijd word ik nu al nerveus bij die gedachte. Ik ben benieuwd wat er gebeurt wanneer ik niets plan – of wat er niet gebeurt natuurlijk… 🙂