Ken je ook dat gevoel van verlamming wanneer je jezelf teleurstelt? Of wanneer je denkt op weg te zijn naar een teleurstelling. Ik in ieder geval wel.
Ik heb er de hele winter last van gehad. Ja, het was druk op het werk. En ja, ook privé veel tijdrovende ontwikkelingen. Maar uiteindelijk waren dat welkome smoesjes om niet te hoeven schrijven. Want het schrijven voelde steeds sterker als een confrontatie met het gevoel dat ik niks te schrijven heb. En dat ik zeker niet ertoe ‚bevoegd‘ ben om dit blog te onderhouden. Want zoals ik het voor me zag, leek het toch niet te worden. En dat al na een paar maanden.
Hoe langer ik niks schreef en niks postte, hoe dommer ik me ging voelen. En hoe sterker de gedachte van ’shit, nu kan ik niks meer posten, want dan valt het juist op‘. Ook verhoogde ik de druk op mezelf dan tenminste met een mega-goed stuk terug te willen komen.
In plaats daarvan ging ik natuurlijk liever in lange Netflix-sessies op. Het werd een hele winterdip vol wegvluchten van mezelf en mijn vermeende falen. Ondertussen is het half april en 20 graden buiten. En weet ik nog steeds niet wat ik wil en hoe dan. Het blijft ook aanlokkelijk te denken ‚ja maar nu ga ik bijna op vakantie, opnieuw beginnen heeft nu ook geen zin‘.
Ik probeer eruit te krabbelen. Het is zoeken naar de juiste mate van druk: genoeg om mezelf aan de slag te laten gaan, maar niet zoveel dat ik terug in mijn winterholletje kruip. Of ik me nu terugtrek of naar buiten treed, dom voel ik me toch wel. Voor vandaag kies ik dan liever dom & productief.
Yoga Stories 