Op zoek naar houvast

Soms heb ik wat houvast nodig. De laatste tijd grijp ik daarvoor opnieuw naar mijn bezittingen. Ik heb dierbare spulletjes waar ik blij van word. Maar ook weer stapels rommel en papieren die ik hardnekkig negeer. Met als gevolg een groeiende ontevredenheid over deze houding.

Die ontevredenheid kwam tot een nieuwe piek toen mijn ex onlangs zijn wijnglazen kwam opeisen. Prachtige kelken van wat eruitziet als mondgeblazen glas met een mooie groene gloed. Ik was het er niet mee eens dat het zijn glazen waren, we hadden ze immers als stel gekregen. Maar ja, zoals Acda & de Munnik het omschreven: van zijn moeder dus van hem.

Het lukte me vrij snel om hem een schuldgevoel aan te praten zodat hij met een setje HEMA-glazen de deur uit zou stappen. Maar ondertussen knaagde het al aan me. Waarom wilde ik zou graag die glazen houden? Was het een laatste stukje houvast, het laatste symbool voor wat we samen hadden, wat we samen waren? Het waren mooie glazen, dat zeker. Maar hier in Keulen is er bijna ieder weekend wel een vlooienmarkt waar ik een nieuwe set zou kunnen opspeuren. Of was het een principekwestie, een kwestie van rechtmatig bezit?

Hoe dan ook, ik wil me niet zo hechten aan iets triviaals als een wijnglas. Uiteindelijk heb ik ze toch afgestaan. Ik ga proberen ook weer langzaamaan wat op te ruimen. Maar het is me duidelijk dat het tijd is om daarbij ook naar mezelf te kijken. Want wat is het in mij dat ik altijd weer op mijn spullen projecteer? Ik kwam vandaag op DailyOm een ‚cursus‘ tegen die precies dat probleem aanpakt. Je krijgt er een jaar lang elke dag een les, oefening of inspirerende content om op te ruimen, zowel vanbinnen als vanbuiten. En dat stukje bij beetje zodat het de tijd krijgt om daadwerkelijk deel te worden van je lifestyle. Ik ben benieuwd hoe lang ik die lessen bijhoud, maar voor de komende tijd lijkt het me een fijne houvast… 🙂

Nu eerst eens een rommellade leeghalen. En daarna een wijntje… uit een toch wel teleurstellend saai HEMA-glas.