‘Fijne pompoendag!’ schalt het door de klas terwijl de bel nog nagalmt.
Zeyvra grist haar jas van de kapstok en snelt naar huis. Opa en oma zijn er al.
Mama en Zeyvra wonen met z’n tweetjes. Wanneer opa en oma op bezoek komen is dat wel zo gezellig.
Na een uitgebreid feestmaal, verdwijnen mama en oma in de keuken om op te ruimen. Opa neemt zijn plek op de schommelstoel bij het haardvuur. Zeyvra kruipt zoals ieder jaar bij hem op schoot. Opa vraagt: ‘Weet je ook waarom we vandaag pompoen hebben gegeten?’
‘Nee, vertel eens?’ Zeyvra speelt het spelletje mee.
‘Ooit, vroeger, heel lang geleden, waren er mensen die elk jaar hun dankbaarheid wilden tonen voor het land waar ze woonden. Elk jaar slachtten ze daarvoor ontelbaar veel kalkoenen. Die aten ze op.’
Zeyvra gruwelt en trekt een vies gezicht. ‘Waarom deden ze dat, opa?’
‘Omdat ze niet beter wisten, lieverd. Totdat de Grote Kalkoen er genoeg van had en het land deed beven en schokken. Verwoestende golven slokten alles op.’
‘Waar was dat land, opa?’
‘Ver van hier.’ Opa wijst richting het plafond. ‘Een kleine groep mensen wist te ontkomen. Zij stichtten een nieuwe stad die ze Cucurbium noemden.’
‘Dat is waar wij wonen!’ roept Zeyvra verrukt.
Opa glimlacht en kust haar op haar voorhoofd. ‘Inderdaad. De mensen zwoeren nooit meer gevogelte te doden en de Kalkoen zag dat het goed was. Om bij die gelofte te helpen, schonk hij hen een pompoenboom. Eens per jaar, wanneer de Heilige Haan kraait, oogsten we de pompoen om het jaar met een feestmaal te beginnen.’
Zeyvra tuurt met samengeknepen ogen door het venster. In het flauwe schijnsel van het huiskamerlicht, kan ze nog net de knoestige takken zien. De boom is kaal. Zeyvra weet dat de schuur tot de nok toe gevuld is met oranje joekels.
‘En als de mensen het toch weer verpesten?’
‘Oei, kind,’ opa fronst. ‘Dan moeten jullie weer een nieuwe planeet vinden voor Cucurbium II. Maar beter kun je voorzichtig met het land omgaan.’
Zeyvra knikt vastberaden. ‘Ik vind pompoensoep hartstikke lekker.’
Yoga Stories 