Voortkabbelen, soms was stroever, dan weer vlot. Net zoals de lucht soms pijpenstelen regent, en soms warme zonneschijn geeft. Mijn verhaal zal na vanavond, de Laatste Avond, 18.000 woorden tellen. Hier in Portugal schreef ik daar 12.000 zo’n van. Toch netjes, als zeg ik het zelf.
Naast de vooruitgang in aantallen, is het ook een bijzondere ervaring geweest. Ik leer veel over mijn relatie met het schrijven. Van wat mij motiveert, inspireert en confronteert.
Terwijl ik vast stofzuig en mijn koffer inpak, denk ik aan alles wat ik missen ga. De vrijheid, de rust, het geklingel van de schaapjes. Maar niet de waakhonden die de hele nacht blaffen, de hanen die om half vijf denken dat het ochtend is, de houtkachel die de hele avond aandacht nodig heeft. En wat zal ik thuis weer genieten van een verwarmde badkamer!
Nog even de laatste woorden eruit persen nu, dan een laatste avondmaaltje koken en vroeg naar bed; morgenochtend moeten we om zeven uur al op de bus. Ik kijk er toch wel naar uit, het is mooi geweest.
Yoga Stories 